“Het was vijf voor twaalf. Ik was zo ver dat ik m’n kinderen voor hun eigen veiligheid vrijwillig aan de jeugdzorg wilde overhandigen.”

Moeder, zoon 12, dochter 8 en zoontje 5 jaar – Ik, de moeder en mijn drie kinderen waren als gezin bijna uit elkaar gevallen.
Het was vijf voor twaalf. Ik was zo ver dat ik m’n kinderen voor hun eigen veiligheid vrijwillig aan de jeugdzorg wilde overhandigen. Mentaal zat ik er doorheen. Ik had al het gevoel alsof ik bij de geboorte een verkeerde afslag had genomen, alsof dit lichaam niet van mij was. Van jongs af aan werd ik al in de hulpverleningsmolen geplaatst. Om die reden heb ik er nooit bij stil gestaan dat mijn problemen een andere oorzaak zouden kunnen hebben.

Buiten het feit dat dit traject een aardig kostenplaatje zou hebben, had ik geen bewijs voor succes. Toch kon ik het niet echt plaatsen, iets in me zei me van, je moet naar die vrouw toe, wellicht heeft ze antwoorden. Ik mailde haar voor een reading en ik kon komen. Vanaf het moment dat ik Marloes in de ogen keek voelde ik onrust opkomen. Nou heb ik dat wel vaker bij mensen, maar wat het bij Marloes zo anders maakte was dat ik ook angst voelde. Ik liep met een zwaar hart achter haar aan naar binnen, maar daarna met een sprankeling van hoop in mijn hart weer naar buiten. Binnen de reading die ik van haar kreeg viel alles op zijn plaats. Ik kreeg te horen dat ik een ´lagere energie´ bij me droeg en die was voor alles verantwoordelijk. Na jaren van twijfel, en ook zelfhaat, klonk me dat als goud in de oren. Ik heb de hele rit terug naar huis gehuild. Ik moest af en toe zelfs even stoppen want ik kon niks meer zien door de tranen.

We hebben het traject intussen afgerond. Mijn kinderen leefden eerst nog in angst voor hun onvoorspelbare en ook gewelddadige moeder. Die wanhoop en angst die ik zag in hun ogen heeft nu plaats gemaakt voor liefde. Geschreeuw heeft plaats gemaakt voor gelach. De term ´Lichtwerker` valt in het niet bij Marloes. Ik denk dat Marloes eerder een Lichtstrijder is. Omdat die donkere tunnel waarin ik liep oneindig leek te worden en ik wist dat nadat ik zou vallen, ik dan niet meer zou opstaan. Waar ik de kracht vandaan heb gehaald om nog heel even door te zetten weet ik niet, maar ik ben dankbaar dat ik nog die paar stappen heb kunnen zetten. Want toen zag ik na al die jaren in het duister eindelijk een lichtpuntje. En dat was Marloes.